'' Mazeretim vaar, asabiyim ben! ''

Yağmur o kadar şiddetli ki eve gelene kadar adeta montumu deldi. Saatin geçliği gözbebeklerimi kocaman yapmışken bi kaç söylemek istediğim varmış gibi yazıyorum buraya. Aslında var, evet. Ama yokmuş gibi davranmayı alışkanlık edinmişliğimden biriktiriyorum. Diş ağrısı beynimin içinde bi matkap gibi. Asabiyetim üzerimde, herkese sataşmak bi yana herşey batar oldu. Fısıltılı konuşmalar canımı sıkıyor.  fısıltıdan çok çığlık gibi geliyor. O kadar yorgun, halsizken bütün enerjimi toplayıp bi yumruk patlatabilecek kıvama gelebilirim adeta. Hatta klavyeyi de parçalayabilirim. Ondan önce burayı terk etsem iyi olacak. cut.